Martin Stevens, Peter de Vries en Greet Damstra zijn leden van het eerste uur. Ze zijn alle drie net zo lang lid als Artemis jong is: 25 jaar. In het kader van dat jubileum een gesprek met Greet Damstra (72).
Greet je bent met een paar anderen het langst lid van Artemis!
,,De tijd vliegt! Moet je eens in deze multomappen kijken. In december 1993 werd ik lid van omnivereniging Jupiter in Winsum. Toen was ik 43 jaar! Ongelooflijk!’’
Wat zijn dat voor mappen?
,,Sinds mijn man Klaas en ik zijn gaan hardlopen, heb ik alles bijgehouden. Twee dikke mappen vol. Alle krantenverslagen, alle foto’s, certificaten, artikelen van wedstrijden over heel Nederland waar we aan meededen, uitjes met de club, alle loopjes die we deden en alle tijden. Kijk hier: Op 8 februari 1994 liep ik mijn eerste wedstrijd in Stedum. 10 kilometer in een tijd van 53.44. Ik werd vijfde bij de vrouwen. Leeftijdscategorieën hadden ze toen nog niet.’’
Waarom gingen jullie hardlopen?
,,Onze zoon Olaf was trainer bij Jupiter. Klaas en ik liepen al voor ons zelf en toen wilden wij ook naar Jupiter. Olaf vond het niks. ‘Ik ga mijn ouders toch niet trainen, dan stop ik met training geven’, zei hij. Hij was 21 jaar en schaamde zich een beetje. Ik snapte dat wel. Maar we gingen toch, en later vond hij het prima.’’
Jij was al sportief?
,,Nee joh!. Ik kom uit ’t Zandt. Daar had je alleen de gymnastiekvereniging. Daar zat ik op. Toen we in Winsum woonden, ging ik wel naar aerobics bij Veldwijk die toen nog aan de Nieuwstraat zat. Verder niks. Maar Olaf had het over de Plantsoenloop. ‘Dat is een peulenschil’, plaagde Klaas. ‘Zal mij wat wezen’. Toen moest die loop natuurlijk gelopen worden en gingen we in training. Ik weet nog dat de regen met bakken uit de hemel kwam.’’
Je was nog maar net lid of je liep al een marathon.
,,Al een jaar nadat ik lid was. Veel te vroeg natuurlijk, maar Janneke Cazemier en José Regtien liepen de marathon van Rotterdam. Olaf had hun schema’s gemaakt en als dank kwamen ze hem een taart brengen. Toen dacht ik: ik wil ook een marathon. In 1995 liep ik Rotterdam in 4:04:35 en een jaar later haalde ik daar een kwartier van af. Dat waren de enige twee 42-kilometers hoor. Maar mijn tijd bleef bij de Artemisvrouwen lang als snelste staan.’’ ’
Aan alle foto’s, verslagen en uitslagen te zien was je actief.
,,Klaas en ik gingen altijd samen naar wedstrijden. We deden overal aan mee en als Klaas geblesseerd was, ging hij mee als supporter. Je had veel klassementslopen. Daar moest je zoveel keer aan meedoen wilde je erin voorkomen. Dus gingen we overal naar toe.’’
Jullie vonden het leuk bij Artemis?
,,Zeker. Een loopgroep stimuleert. Eerst loop je 5 kilometer, dan 10 en dan denk je: ik kan ook wel eens een halve marathon doen. En bij de vereniging kijken mensen naar elkaar om. Ze informeren naar je, sturen een appje of kaartje als er wat is.’’
Jij ging voor een snelle tijd?
,,Klaas liep om lekker te lopen. De tijd kon hem niet veel schelen. Mij wel. Ik 1997/1998 werd ik nog clubkampioen. Maar ja, toen kwam Gonny… Nu loop ik geen wedstrijden meer, alleen nog om fit te blijven. De trainingen vind ik leuk en gezellig, en ik leer nieuwe lopers kennen. Dus ik ga nog even door.’’
Elk jaar reikt Artemis de vrijwilligersprijs uit, de Klaas Damstrabokaal. Hoe is dat voor jou?
,,De vrijwilligersprijs is naar Klaas vernoemd omdat hij heel actief was voor de club. Hij overleed in 2001 door een bedrijfsongeluk. Hij had zo’n prijs waarschijnlijk overdreven gevonden, omdat hij het heel normaal vond dat hij zich voor de club inzette.’’
De prijs is toch een eerbetoon aan Klaas.
,,Dat klopt. Ik ga altijd wat gespannen naar de ALV als de prijs wordt uitgereikt. Het is toch wel weer een confrontatie met zijn overlijden. Gelukkig hoef ik niet zelf een praatje te houden en de prijs niet te overhandigen. Dat doet de vorige winnaar van de bokaal. Lopers die al lang lid zijn, kennen Klaas. Die hebben er een gezicht bij, maar steeds meer mensen niet. Klaas overleed alweer meer dan 20 jaar geleden. Hij is nooit uit mijn gedachten. Als er iets gebeurt, in de familie of zo, dan denk ik: hier had Klaas bij moeten zijn. Van zijn trouwring heb ik vier hangertjes laten maken. Die dragen mijn kleindochters aan een kettinkje. Ze vinden het heel mooi. Hoewel ze opa nooit hebben gekend, hebben ze hem zo toch elke dag een beetje bij zich. ’’
Je bent de uitbater van het stamcafé op zondagochtend!
,,Toen we in dit huis gingen wonen, in de jaren negentig, verzamelde een groepje Artemissers zich zondags om 09:30 uur bij ons huis om een duurloop te doen. Daarna was het bij ons koffiedrinken met zelfgemaakte kokoskoek. Dat is zo gegroeid. Klaas hing ooit eens een groot bord op de deur: Stamcafé. Ook na zijn overlijden is de traditie gebleven. Er is een vaste groep van zo’n twaalf mensen. Wie komt die komt. Het bestaat ook al weer zo’n 27 jaar. Ongelooflijk’’
Artemis bestaat 25 jaar. Heb je nog wensen?
,,Nou, jeetje daar vraag je me wat. Het zou weer eens mooi zijn om met de hele club met een bus naar een loopje te gaan waar je 5, 10, 15, 21 of meer kilometer kunt lopen. In Apeldoorn maakten we er vroeger zelfs een heel weekend van en sliepen we in de jeugdherberg in stapelbedden. Dan hadden we zo’n lol!’’
Copyright Gea Meulema, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming mag hier niets van worden overgenomen.
