Afgelopen zondag streed een achttal Artemissers met 4000 andere deelnemers in de marathon van Praag, de hoofdstad van Tsjechië. Deze marathon werd gelopen onder moeilijke omstandigheden. Het zomerse weer met 28 graden en het zware parcours voorzien van vele oneffenheden en tramrails waren hier debet aan. Gonny Houtman deed opnieuw van zich spreken door na een 3e plaats in de marathon van Rome in maart jl. nu bij de V55+ de 2e plaats (3.51.54 uur) voor zich op te eisen. Maar ook de tijd van de nog snellere Tini Visker 4.45.57 uur (V45+: 6e) mag er zijn. Jeannet Bakema maakte de vrouwelijke afvaardiging van Artemis compleet door ruim binnen de 5 uur te finishen. Bij de mannen was Peter de Vries de snelste Artemisser en Nederlander met een tijd van 3.13.50 uur. Douwe Zwart debuteerde op de marathon met een prima tijd van 3.33.52 uur. Herman Haan en Aad van der Drift (rugklachten) hadden de nodige moeite om de eindstreep te halen. Be de Rijber (60+) tenslotte voltooide op zijn eigen manier de marathon net boven de 5 uur. De officiële uitslag staat inmiddels vermeld op de uitslagenpagina. Aan de plaatsing van de foto`s en de films wordt druk gewerkt. Lees hieronder het verslag van Aad van der Drift.

Het ontbijt werd op deze dag reeds om half 7 geserveerd, zelfs de gerant die noteerde van welke kamer je komt, stond nog niet achter zijn lessenaar.
Vaseline, gels, goedzittende sokken en rolletjes winegums zorgen voor mijn perfecte voorbereiding voor de koningsafstand bij het hardlopen (de eerst marathon over 42,195 km werd in 1924 gelopen. De 2195 m extra waren nodig om te finishen voor het raam van koning Georg).
Precies om 7.30 uur vertrok onze bus vanaf hotel Sport richting binnenstad. Wie denkt dat ons hotel vol sportieve mogelijkheden als fitnessruimte, zwembaden, tennishallen zat, moet ik teleurstellen. Of het was er niet of heel toevallig waren genoemde accommodaties in het weekend gesloten. De bus kon bij de zgn. Engelenbrug parkeren, door de Pragenaars de Cechuv brug genoemd. De parkeerplaats was ideaal omdat deze zich amper 2 km van de start bevond. Ook voor de supporters een prettige plek daar de lopers daar 2x langs zouden komen. Op weg naar de start lachten de borden met 41 en 42 km ons vriendelijk toe. Deze route bleek immers de aanlooproute naar de finish te zijn.

In de Parizska-straat vanaf de prachtige brug konden we door diverse finishbogen in combinatie met de schitterende bebouwing kijken naar een sport-sprookjesachtig beeld. Als de rest van de route ook zo zou zijn hoefde ik me onderweg zeker niet te vervelen.

Zoals dat meestal bij grote marathons gebeurt, werden de lopers in diverse vakken ondergebracht waarbij de snelste vooraan mogen starten en de langzame ergens achterin.
Door de startvakken in het nauwe Celetná te laten plaatsvinden werd de indruk van het middeleeuwse Praag versterkt. Hier was wachten op het startmoment niet echt een onaangenaam genoegen. Samen met Theo van Mal en Jeannet Bakema wachtte ik tot het startschot om precies 9 uur gelost werd.  Ruim 3 minuten na de knal liepen wij over de blauwe matten van het Staromêstské Námêsti. Direct aan het einde van de Parizska straat sloegen we linksaf om vervolgens de Karelsbrug te passeren. Deze met beelden versierde brug, toeristisch centrum van de Tsjechische hoofdstad, was voor de Marathon geheel ontruimd. Geen toerist stond ons in de weg zodat de bijna 8000 passerende voeten zeer korte tijd deze brug bezetten. Onderweg probeerde ik me nog wat geluk binnen te halen door onder het toeziend oog van een tv-camera het beeld van de heilige Johannes van Nepokum aan te raken. De Johannes is ooit eens van de brug gegooid om een meningsverschil. Een ieder die het beeld van de heilige Johannes aanraakt zal een wens die hij op dat moment uit, in vervulling zien gaan. Mijn wens van dat moment was uiteraard het plezierig uitlopen van deze marathon.
Over de brug gekomen gingen we rechtsaf de nieuwe stad in, waar een verse lading toeristen verbaasd en verdwaasd naar de lopers keken. Af en toe kwamen ongewild lopers en toeristen hardhandig met elkaar in aanraking. De op de weg geplaatste pionnen leken niet voor iedereen even helder. Het viel sowieso al op dat de PIM (Praha International Marathon) nauwelijks een cent spendeerde aan afzetlint. Enkel bij een keerpunt trof ik een paar meter van dit handige goedje aan.

Op het 10 km punt piepte de censor op hetzelfde moment dat mijn horloge 1 uur aangaf. Een mooi tempo van 10 km per uur leek mij op deze dag redelijk haalbaar. Alvorens bij dit 10 km punt te komen hadden we een lang stuk langs de zeer ondiepe Moldau gelopen. Deze mooie veel bezongen rivier stak echter schril af tegen de belabberde kwaliteit van de wegen waarover wij ons begaven. Veel ongelijke bestrating variërend van kinderkopjes tot asfalt en op sommige plaatsen zelfs losliggende steentjes. Lopers van de VW Marathon moesten overigens ook nog over enige springkwaliteiten beschikken omdat sommige stoepranden behoorlijk hoog waren.  Daar ik tijdens de Natuurloop van Siddeburen op een vervelende manier door mijn rug was  gegaan, was deze ondergrond niet echt aangenaam te noemen. Toch lukte het mij om met Theo van Mal in een prettig tempo door te lopen, daarbij Frank Schut, Jeannet Bakema en Anneke passerend. De volgende 10 km werden voor mij een stuk minder plezierig. Nabij het 15 km punt overhandigde ik de ballon die ik tot dat moment met mij had meegedragen aan een passerend kind. Een eerste teken dat de route zwaarder werd. De prachtige Moldau bleef weliswaar boeien net als de passage door de binnenstad, maar de buitenwijken van de Tsjechische hoofdstad stelden erg teleur. Veel oude vervallen gebouwen aan de eerdergenoemde slechte wegen en nergens publiek. Praag is op zondag een in zichzelf gekeerde stad, op de hardlopers na was het af en toe een en al leegte, iets waar de vele muziekbands (met soms knetterharde muziek) niets aan afdeden. Je kreeg het vermoeden dat de gemiddelde Pragenaar niet weet wat een marathon is en als ie een stel hardlopers gewaar werd, draaide deze Pragenaar zich verveeld om. De andere kant van deze sombere analyse is echter het start/finishgebied; zelfs 3 uur na de finish van de eerste lopers was het in het finishgebied nog erg druk, aandacht waardoor menigeen harderlopend dan voorheen de streep overkomt.

Naarmate de ochtend vorderde steeg ook de temperatuur. Rond het middaguur passeerde ik een temperatuurmeter die 26 graden aangaf. Wat later op de dag werd zelfs de 28 graden gehaald. Wie Rotterdamse toestanden verwacht zoals chaotische afgelasting kan ik direct uit de droom helpen, want deze marathon ging ondanks de hitte gewoon door. Dat ik onderweg toch 2 slachtoffers van de warmte zag kon zeker niet aan de organisatie liggen. Deze had op (onregelmatige) afstanden sponsen, water en fruit voor de lopers neergelegd.
De marathon van Praag bestaat uit een aantal lussen, hierdoor komen lopers elkaar meerdere keren tegen. Hoewel ik dit soort lussen niet erg inspirerend vind, is het wel weer aardig dat je aan de andere kant lopers uit je eigen groep probeert  te ontwaren. Net nadat ik het 18 km punt passeerde kwam ik Herman en Gonny tegen; zij waren op dat moment in de buurt van de 23 km. Het einde van de lus was het 22 km punt, waar op 2 tafeltjes dames met lange lijsten de nummers noteerden. Nabij de 20 km  waar ik al 5 min langer over deed dan de eerste 10 km had Theo van Mal mij gelost. Mijn krachten namen af, mijn rugklachten namen toe. Deze rugklachten zouden zich later uiten in een stevige rugpijn met spierpijn in bil en been. Rustig lopend lukt het me nog net het 30 km punt te passeren, maar toen was het uit met de pret. Ik overwoog naar de start te wandelen die door het vele luswerk niet al te ver weg lag. Inmiddels werd ik ook door Anneke en Frank ingehaald. Herman Rinket, onze fotograaf, vroeg zich vertwijfeld af of ik nog dacht te finishen. Ik dacht van niet maar besloot het alsnog te proberen. Tot nu toe heb ik altijd de eindstreep gehaald en al is de finishtijd dan wel een teleurstelling, de genoegens van de loop blijven altijd bestaan. De marteling duurde tot het 34 km punt, het moment dat de vaart er toch weer inkwam. Ik was inmiddels tussen vele wandelaars beland en nam me voor te proberen iets snellen te gaan. De laatste lus van het traject is gelijk aan de lus die de eerste keer werd gelopen: vreselijk saai, warm en  lastig beloopbaar dacht ik enkel nog maar aan finishen. Hoewel de schitterende Moldau rechts van mij lag zag ik alleen nog maar schilderachtige plakkaten slecht wegdek. Jeannet Bakema, gemotiveerd door mijn langzame tred, wist mij de passeren. Hoewel zij er ook behoorlijk doorheen was, lukt het haar deze marathon uit te lopen. Tot mijn verbazing kwam ik op een gegeven moment toch Frank tegen. Ook zijn klokje stond geheel stil. Bij het 40 km punt verzamelde ik alle moed, en wat mijn benen deden had veel weg van lopen. Een aantal hardlopers van  de Voorburgse hardloopvereniging AV Sparta moedigden mij aan door te blijven lopen, en enigszins verdwaasd passeerde ik na bijna 5 uur gestuntel voor de derde keer de blauwe matten om dit keer te finishen. Na ontvangst van de medaille ging ik onder de grote klok van het Staromestsky orloj liggen. Het was er warm waardoor ik hoopte dat mijn kletsnatte kleding een beetje zou opdrogen. Door de warmte en het geschud van Herman aan mijn benen verdween in de kortstmogelijke tijd mijn rugpijn, die zelf nu ik dit schrijf geheel weg is; marathon lopen als therapie.

Hoe verging het de anderen?
Theo van Mal, mijn loopmaat van de eerste 20 km, had lange tijd een PR in de benen, maar op het 30 km punt ging het hem ook slecht af. Iets later bij de Engelenbrug trof hem zelfs een forse kramp. Zijn bovenbenen waren volledig verstijfd zodat hij van 38 km af alleen nog maar kon wandelen, zelfs de finish, waar de meeste verstijfden nog doen alsof zij de marathon hardlopend hebben afgelegd werd door hem wandelend gepasseerd. Zijn tijd 4.45.00 uur. Tini Visker had het zwaar maar finishte in een keurige tijd van 3.45.00 uur. Herman en Gonny liepen aanvankelijk samen, daar Gonny wat meer trainingskilometers in de benen had kon ze sneller finishen (3.51.00 uur). Herman gaf ook aan het dit keer niet gemakkelijk te hebben gehad. Voor het eerst moest ook hij tijdens een marathon een stukje aan de wandel (4.09.00 uur). Peter de Vries verkeerde lange tijd in topconditie, hij rekende op een PR. Dat is hem net niet gelukt, vermoedelijk waren het zware parcours en warmte daar debet aan, al had hij een mooie tijd (3.13.00 uur). Douwe Zwart liep in Praag zijn eerste marathon, hij finishte in 3.33.00 uur. Jeannet Bakema eindigde kort voor mij in 4.50.00 uur. Be de Rijber finishte net boven de 5.00.00 uur. 

Na de marathon moesten Theo, Aad en Herman weer huiswaarts, na een snelle douche vertrokken zijn om kwart over vijf naar Nederland, Theo lag om 1 uur ’s nachts in bed en Aad en Herman nauwelijks een half uur later. De terugreis verliep heel wat soepeler dan de heenreis.