Een tocht van 33 km over de Afsluitdijk is een belevenis. Hardlopen zou er zo maar kunnen, de vraag is: "Wanneer?".
Er is in het land maar weinig begrip voor de blokkade voor wandelaars en fietsers die over de afsluitdijk willen. Zij hinderen volgens Rijkswaterstaat het zware verkeer, maar zou er echt geen veilig pad te maken zijn? Speciaal voor fietsers en wandelaars was het op 1 en 2 juli mogelijk om de dijk over te steken. Hier ons verslag van een 33 km lange wandeltocht. Eentonig, gek genoeg niet.
Op 1 april 2019, net voor de zomer, het moment om te genieten van de dijk ging het smalle fietspad dicht. Een fietspad dat ik op 17-jarige leeftijd met mijn oude barrel al eens had gefietst. De renovatie zou drie jaar duren, maar medio 2022 werd aangegeven dat de boel langer dan gepland op slot blijft. Inmiddels wordt gesproken over 2025, maar zoals bekend duren dit soort projecten altijd langer en worden ze ook altijd duurder. Reden voor de vertraging is een ontwerpfout bij de nieuw te bouwen en te renoveren spuisluizen. De kosten van de dijk upgrade waren 550 miljoen, maar er zijn inmiddels honderden miljoenen bijgekomen. Een miljard zal mij ook niet verbazen, maar welke keuze blijft over als Amsterdam droge voeten wil houden?
Op 2 juli stonden Herman Haan en ik even voor acht uur voor het hek bij Den Oever, we waren vroeg. Als wandelaar 3 en 4 beginnen wij onze tocht. Het is droog, de zon doet zijn best en het windje in de rug is prettig. Al na 300 meter ligt een oudere wielrenner op zijn buik. We zijn dan nog op het bouwterrein van de Stevinsluizen. Je zou zeggen oppassen geblazen, maar wielrenners die te lullig zijn om een bel te kopen zien dat niet. Het is overigens nooit een goede mix, wandelaars die rustig genieten en wielerfanaten met het zweet voor de kop. Onderweg merken wij ook dat het vriendelijke verzoek van Rijkswaterstaat om met elkaar rekening te houden, bij wielrace idioten aan dovemans oren was gericht. Soms passeren fietsers ons met snelheden, die naar de naast het fietspad gelegen autoweg gemeten makkelijk 60 km/u zijn. Windje in de rug, tandje hoger en scheuren maar. Gelukkig is er een nieuw fiets- en wandelpad bij gekomen zodat wij het eerste stuk zonder wielrijders in alle rust afleggen. De oude weg langs het voorbijrazende autoverkeer wordt alleen door ons betreden. Kijk je over de dijk dan zie je honderden fietsers en slechts enkele wandelaars. Er is voor fietsers nog geen goede aansluiting aan de winderige waddenkant, wij zijn er alleen. Op de dijk ontwaren we 8500 bankjes, het is dijkbekleding om bij hoogwater de golven te breken. De dijk lijkt hierdoor het langste amfitheater ter wereld, het enige wat je je dan wenst is een gezellig nagespeelde zeeslag met lichteffecten. Even pauzeren we in het Kazemattenmuseum. Een prachtige plek om rond te lopen. Alles lijkt intact, al doet de mitrailleurkamer met een ratelend moordtoestel wel wat kinderlijk aan. Nog even en een maaltijd wacht ons in Zürich. De Hajé ter plaatse meldt: “Helaas gesloten wegens personeelsgebrek”, negatieve reclame om klanten voor altijd weg te jagen.
Aad van der Drift
