De marathon onder de marathons. Hiermee is niets te veel gezegd over de uitmuntend georganiseerde New York City Marathon van afgelopen zondag. Onder de 44.829! deelnemers ook twaalf Artemissers die van de entourage volop hebben genoten. Het weer was goed. Voor de start was het door het lange wachten in de kou onaangenaam. Tijdens de wedstrijd kwam de zon er bij. Het parcours was zwaar door het passeren van een vijftal bruggen, de vele bochten, veel vals plat en hier en daar slecht onderhouden wegen met verradelijke putdeksels. De route leidde de deelnemers vanaf Staten Island in drie stromen, twee boven en een onder, over de Verrazano-Narrows Bridge (hoogteverschil 48 meter) naar Brooklyn, over de Pulaski Bridge naar Queens, over de Queensboro Bridge and First Avenue via de Willis Avenue Bridge naar The Bronx, over de Madison Avenue Bridge naar Harlem en door naar de finish in het Central Park. Er stonden meer dan een miljoen mensen langs het parcours om alle deelnemers luidkeels in woord met naam en gebaar aan te moedigen. Dit was echt overweldigend en heeft grote indruk op de Artemissers gemaakt. Ruim honderd muziekbands en (gospel)koren maakten de begeleiding compleet. Gonny Houtman, met een ingetapete enkel als gevolg van een valpartij in de voorafgaande week, was van de Artemisafvaardiging de snelste. Met een prima tijd van 3.40.08 uur behaalde ze een uitstekende 11e plaats bij de V55+ in een veld van 588 deelneemsters uit 25 verschillende landen. Van de 1475 deelnemende Nederlanders was ze de 5e beste Nederlandse vrouw. Tini Visker, met een vervelende brandwond als gevolg van gemorst gloeiend hete theewater, volgde met een eveneens keurige tijd van 3.43.34 uur (V50+:47e). Marko Huizing was de beste Artemisser bij de heren. Hij kwam na 3.48.49 uur over de finish. Groot respect voor Jantje Wiersema en Hilda Broekhuizen die na 4.13.48 en 4.23.34 uur hun eerste marathon tot een goed einde brachten. 

Verder grote waardering voor Koos Durenkamp en Herman Haan, die na langdurige lichamelijke klachten en daardoor weinig trainingsuren de marathon uitliepen. Hun tijden 4.42.09 en 5.17.59 uur. Tot slot de felicitaties voor Janneke Cazemier: 4.52.35 uur, Theo van Mal: 5.01.59 uur, Katharina Baar en Baukje Haan, beide 5.18.35 uur, met het het behaalde resultaat. Geert Jan Reinders moest, bevangen door de kou voor de start, met na vandaag bleek een longontsteking, helaas na 10 km uitstappen. Geert Houtman deed afgelopen zaterdag met nog 10.000 internationale deelnemers mee aan de Friendshipsrun over ruim 4 km. De start van deze run was bij het VN gebouw en eindigde in het Central Park. Jaap Smit, Harm-Jan Postmus en Herman Haan worden bedankt voor hun onmisbare medewerking op diverse fronten. Kortom het was een geweldige onuitwisbare happening in een bruisende stad, die nooit slaapt! Hier de foto`s van Herman Haan. Zie de uitslagenpagina. Klik voor verslag Tini Visker op Lees meer.... 

If you can make it anywhere ….

Een reisverslag van New York. Als ik dit schrijf, ben ik al weer een beetje over de jetlag heen en neem ik de dagelijkse routine weer op.

Donderdag 4 november 8 uur stonden we met een groep mensen van de business runners Groningen op het treinstation in Haren. Hier stond een bus klaar die ons naar Schiphol zou vervoeren. De reis begon goed, de bus die ons heeft vervoerd had materiaalpech. Toch maar om 8.30 vertrokken, waarbij menigeen werd uitgezwaaid door familie.
 
Met een sanitaire tussenstop kwamen we precies op tijd op Schiphol aan. Het inchecken verliep voorspoedig en we stonden precies op tijd in de gate. Naar buiten gekeken zagen we ons vliegtuig al klaar staan. Nou ja klaar staan, de kap bij de motor stond open en men was druk bezig. En ja hoor ons vliegtuig had een onderhoudsbeurt nodig. Twee uur later dan gepland vlogen we de lucht in. Ik had een plekje aan het raam naast Jantje. Er viel niet veel te zien want het was aardig bewolkt. Dus maar veel gekletst onderweg. In het donker landen we uiteindelijk op Newark. Allemaal een beetje gaar. En wat bleek, ja hoor onze bus die ons moest vervoeren naar Manhattan had, hoe kan het ook anders, materiaalpech. Dus na een uur op het vliegveld gewacht te hebben konden we eindelijk in onze bus stappen en vertrekken naar ons hotel, The New Yorker, in Manhattan.

The New Yorker is gelegen op de hoek van de 8th avenue en de 34th street. In de 34th street ligt ook het Empire state building. Dus we lagen heerlijk centraal. Vlak bij het Theatre district en Timesquare. Madison square garden lag aan de overkant van de straat. Allemaal heel indrukwekkend.

Het ontbijt was not included. Dat heeft mij behoorlijk opgebroken. Op de dag van de Friendshipsrun heb ik het ontbijt voor mij en mijn kamergenoten (Hilda en Jantje) opgehaald bij Starbucks aan de overkant van de straat. Ik kreeg alles keurig op een dienblad mee, alleen viel de hete thee, het water was kokend heet, om. Het dekseltje liet los en ik kreeg de thee vol over mee heen (bij thuiskomst bleek ik 2e graads brandwonden te hebben). Gelukkig was onze Jaap ook mee en die heeft de wond verzorgd.

Toch een beetje bezorgd naar de start van de Friendshiprun gelopen. Herman had een oranje pruik op. Katherina en Baukje liepen in Bavariajurkjes. Marieken had zich verkleed als een Hollands melkmeisje compleet met tulpen. Kortom het was een bonte stoet naar de start. Het leuke was dat ook de supporters mee konden lopen met deze run. Tijdens de Friendshipsrun zag je de meest vreemd uitgedoste personen. Pino, eigenaar van Il Lago aan het Hoornsemeer, presteerde het om met alle een beetje vreemd uitgedoste personen op de foto te komen, hierbij geholpen door Herman Haan. Het was een hele belevenis om vanaf het gebouw van de VN te lopen naar het Central Park. In het Central Park kreeg iedereen bagels, drinken, appels waarbij je jezelf kon spiegelen zo veel glans en ander refreshment. Mijn verwonding had het goed gehouden.

De volgende ochtend was het de big day. Om 5.15 uur ’s ochtend werden we met de bus van ons hotel naar Staten Island gebracht. De 1e start was om 9.40 uur. We moesten ons dus nog wel een tijd vermaken. Je had drie startwaves (9.40, 10.10 en 10.40) en binnen de waves 3 kleuren. De oranje, blauw en groen. De oranje en blauwe wave gingen over de Verrazanobridge en de goene er onder door. Voor elke kleur had je ook een terrein waar je gratis kon ontbijten en drinken. Dixies ik heb ze niet geteld zoveel. Het was behoorlijk koud en iedereen was dan ook behoorlijk ingepakt. Er werd ook van alles uitgereikt om de kou tegen te gaan. Speciale zakjes die als je erin kneep warm werden en mutsen. De meesten waren er op voorbereid en hadden oude kleren meegenomen en fleecedekens. Geen overbodige luxe. Geert-Jan die twee dagen ervoor koorts gehad had, was ondanks alle goede voorbereiding zo koud dat hij nog bij de EHBO is geweest om zich op te laten warmen. Een ruim uur voor de start gaat het startvak open en moet je de kleren die je aan het eind wil aantrekken inleveren bij de kledingwagens. Een halfuur voor de start gaat het startvak dicht en kun je er niet meer in. Het overkwam Jantje en Hilda dus ook dat ze laat in het startvak kwamen en ze dus met de laatste wave mee moesten. Ik kwam in het startvak nog Peter Hulst tegen van loopgroep Bedum. Allebei hadden wij het shirt aan van Bastianetti cross Norg van een aantal jaren geleden.

En dan de start over de Verrazanobridge een prachtig uitzicht van de skyline van Manhattan. Over de Hudson waaide het behoorlijk en was het steenkoud. Mijn voeten voelden als ijsklompjes. Dit had ik nog nooit gehad. Ik zat in de groene wave en die ging bij het verlaten van de brug rechtdoor Brooklyn in de oranje en blauwe wave bogen linksaf en konden nog wat langer van de skyline genieten. De marathon was begonnen en langzamerhand kwam ik weer een beetje op temperatuur. Na het 5 km punt kwamen alle 3 waves bij elkaar en vanaf hier stond het publiek rijen dik ons aan te moedigen. Wat een sfeer. Mijn naam stond op mijn shirt en ik werd met naam en toenaam aangemoedigd, ze spraken het ook nog goed uit. De marathon in New York kent een aantal lange rechte stukken en het eerste stuk was breed en je zag voor je en achter je een lange stoet mensen zover je oog reikt. Voor de mensen die de zevenheuvelen loop gelopen hebben het zicht is ongeveer vergelijkbaar alleen nu met als entourage gebouwen en toeschouwers, vooral veel toeschouwers. Bij het 10 km punt begon mijn wond voor het eerst wel een beetje op te spelen.

Voor het eerst waren er ook nauwelijks toeschouwers. De bewoners van de wijk liepen gewoon over straat en keken niet. Keek je eens goed naar de mensen op straat zag je dat de heren met pijpekrullen en zwarte hoeden en de dames met ouwelijke kleren rondlopen. We waren in de joodse wijk beland.

Over de Pulaski bridge verlieten we Brooklyn en gingen we vervolgens naar Queens. De  brug was een behoorlijke kuitenbijter. Op een gegeven moment in Queens maak je een bocht en daar voor je ligt dan de Queensboroughbridge die je naar Manhattan moet brengen. De aanloop van de brug is behoorlijk zwaar en op de brug ging je een beetje dood (ik tenminste). Met positieve gedachten de brug over na een stijging komt ook een daling, echter de daling was heel hevig en kort. Met een scherpe bocht liepen we 1th avenue op. Hier was het 16 mile punt en zoveel toeschouwers had ik nog nooit op een plek gezien. Geweldig. Op de 1th avenue weer het 7heuvelengevoel.

Om de mile stonden er waterposten met water en sportdrank. Ik sla nooit een waterpost over bij de marathon, maar hier heb ik om de waterpost gedronken en soms heb ik zelfs twee waterposten overgeslagen.

Na, ik schat zo’n 5 km over de 1th avenue te hebben gelopen gaan we via de Willis avenue bridge nar Bronx. Hier zie je typische woonkazernes. Je loopt een klein stukje door Bronx en dan ga je via de 138th street over de brug weer naar Manhattan. Vanaf dit moment scheen de zon, die heel laag stond, pal in je gezicht. Wat op zich jammer was want nu kon je niet veel meer zien. Dat is ook een van de redenen waarom ik Jaap helemaal niet aan de kant heb zien staan. Denk je dat je alles heb gehad ga je op de laatste miles nog het Central Park in. Tjonge, tjonge wat is dat zwaar. Letterlijk en figuurlijk de laatste loodjes.

Over de finish krijg je op een fatsoenlijke manier je medaille omgehangen en ik kreeg van mijn vrijwilliger nog een flinke knuffel. Dan zie je om de 20 meter een vrijwilliger die je feliciteert. Iemand naast mij barste spontaan in huilen uit. Zo emotioneel. Wat mij opviel was dat er zo verschrikkelijk veel mensen hulp nodig hadden na de marathon. Ook dit was goed geregeld er kwam gelijk iemand aan die ervoor zorgde dat je geholpen werd.

Na ongeveer twee km gelopen te hebben, intussen voorzien van de nodige hapjes en drankjes, kwam ik eindelijk bij mijn kledingwagen en kon ik warme kleding aandoen. Nadat ik mijn kleding aan had, ben ik teug gelopen naar het begin van Central Park (weer 2 km) en heb vanaf daar de metro naar het hotel genomen.

’s Avonds zijn we met de hele groep wezen eten hebben we onze eigen medailleparty gehouden.

De volgende dag om 8 uur naar het Empire state building gegaan en vanaf de toren hebben we nog de route die we de vorige dag gelopen hadden even bekeken vanuit de lucht. Vooral diegene die de marathon voor het eerst deden verzuchten, dat ze maar wat blij waren dat ze het de voor de marathon niet gezien hadden, want dan hadden ze de moed opgegeven.

Zoals alles kwam aan deze reis ook weer een einde dus om 15.00 uur in de bus en naar het vliegtuig. Alles liep op rolletjes, we vertrokken precies op tijd, maar hoe kon het ook anders, opeens gingen we terug en ja hoor je raad het nooit materiaalpech in de vorm van een lekke band. Met ruim drie uur vertraging vlogen we uiteindelijk en zijn we veilig en wel op Schiphol geland.

Inmiddels heeft Geert de uitslagen op de website geplaatst en heb ik daar verder niets aan toe te voegen.