Er was eens een NK Veldloop voor Gemeenteambtenaren op het werkeiland Neeltje Jans. Zo begint meestal een sprookje. Alleen was het nu geen sprookje maar een waar gebeurd verhaal.
Een dertigtal ambtenaren van de gemeente Groningen vertrok woensdag 31 maart jl. met de bus “er gaat niet boven Groningen” om 5:30 uur vanaf de DSW aan de Peizerweg naar Zeeland. Onder deze ambtenaren bevond zich een drietal Artemissers, Laurens Stiekema, Jeannet Bakema en ondergetekende. Alle drie hadden ze zich ingeschreven voor de 12 km. In eerste instantie was het een lawaai in de bus maar bij Joure ging het licht voor iedereen uit en werd er massaal een uiltje geknapt in de bus. Ter hoogte van Almere werd iedereen weer wakker en kwamen de sterke verhalen los. Er werd gepraat over de trainingen, tijden en alles wat zo met de loopsport te maken heeft. Kortom iedereen had er zin in en stond op scherp.
Om 9:30 uur kwam de bus aan bij het werkeiland Neeltje Jans, precies een uur voor het eerste startschot van de 6 km. We waren nog nooit zo vroeg geweest. Toen we uit de bus stapten, merkten we direct al dat er een straffe wind op het eiland in de Ooster-Schelde stond. Een loopster die erg weinig gewicht had, opperde de suggestie dat ze maar met zandzakken moest lopen om te voorkomen dat ze weg zou waaien. Misschien had dat al het eerste voorteken moeten zijn.
Bij het attractiepark Neeltje Jans stond in de wind een prachtige circustent klaar om de 4.500 lopers van alle gemeentes in Nederland te ontvangen. De dixies stonden mooi in twee groepen buiten de tent gestald en daar waren er voldoende van. In de tent hadden ze douches geïnstalleerd en een dames- en heren kleedruimte gemaakt. Kortom men had aan alles gedacht.
Nadat we ons startnummer en de bijbehorende chip hadden ontvangen ging ik met mijn gepensioneerde collega en vriend (trainer bij loopgroep Zuidhorn) de kleding maar in de kleedruimtes van de tent stallen. Daarna gingen wij met zijn tweeën het parcours verkennen. De eerste 1,5 km was verhard en je had daar de wind tegen. Daarna ging je met een scherpe bocht de duinen in, waarna je op het strand kwam. Intussen was de 6 km gestart voor lopers onder de 45 jaar. De eerste lopers kwamen we op dit strand tegen. Bij de smalle duinopgang gewacht en de lopers aangemoedigd. De snelle lopers konden de duinopgang nemen, maar de langzame lopers hadden het probleem dat de duinopgang als een fuik werkte, dus moest men stil staan om daarna langzaam in de duinen verder te lopen. Na de laatste lopers zijn Bé en ik weer verder gegaan. In ons wandeltempo konden we de laatste dames gemakkelijk bijhouden. In de duinen hadden ze een zanddam gemaakt over het water heen. De sjofel stond gereed om de dam te herstellen als deze door de vele lopers in elkaar zou zakken. Onder de snelweg door kwamen we terecht op het tweede strand. Op dit strand zakten we tot onze enkels weg in het zand, terwijl we toch geen zwaargewichten zijn. Voor lopers erg zwaar dus. De 6 en 12 km gaat op dit strand rechtsaf en de 9 km moet nog eerst rechtsaf om dan na 300 meter weer rechtsomkeer te maken. Na het strand gaat de 12 en 6 km over een dam, mul zand en daarna asfalt, terwijl de 9 km de dam helemaal rond moet lopen om daarna aan de andere kant van de dam het parcours weer op te pakken. Het parcours liep vervolgens langs het parkeerplaats, waar ze dranghekken hadden geplaatst om te voorkomen dat er auto’s op het parcours gestald werden. Deze dranghekken waren massaal omgewaaid. Gelukkig de goede kant op zodat er geen hek op de auto’s gewaaid was. Weer onder de weg door kwam er nog een heel vervelend stuk over de brug naar de finish. De eerste ronde van de 12 km moest rechtsaf weer naar de start om hetzelfde rondje nog een keer te lopen.
Bé en ik hadden het al geschoten ± de helft verhard de rest zou zeer zwaar lopen worden. Intussen hadden we het koud gekregen. In het restaurant van de Neeltje Jans was het warm en we hadden een mooi uitzicht op het parcours. In het restaurant kwamen we ook Laurens met nog wat collega’s tegen en we konden door het raam mooi naar de finish kijken van de 6 km voor ambtenaren van 45 jaar en ouder.
Om 12:00 uur was het startschot voor de 9 km wedstrijd voor lopers onder de 45 jaar. De oudere lopers onder ons die de 9 km zouden lopen gingen zich alvast klaar maken voor de start. Een kwartier later waren ze weer terug. Vlak voor het startschot van de eerste 9 km was de circustent kapot gewaaid. Direct werden de toegangen gesloten en er mocht geen mens meer naar binnen. De mensen die binnen waren werden eruit gestuurd. In het restaurant werd omgeroepen dat de start van de 9 km voor de ouder lopers uitgesteld werd, omdat de lopers toch wel in gelegenheid gesteld moesten worden om hun kleiding op te halen. Een half uur na deze mededeling werd er omgeroepen dat de tent dusdanig kapot was dat het een gevaar vormde voor de lopers in het startgebied en dat daarom alle wedstrijden voor de rest van de dag afgelast werden.
De meeste collega’s waaronder mijn persoontje hadden de loopkleren in de tent liggen en konden niets doen. De lopers met een vooruitziende blik en dus hun kleding bij zich hadden en die nog niet van start gegaan waren, hebben zich in allerijl omgekleed en zijn toen voor zichzelf gaan lopen. Ik moest wachten totdat de brandweer de kleding uit de tent gehaald had. Mooie taferelen leverde dit op. Niet iedereen had zijn kleding keurig in de tas gestopt. In een vrachtwagen stond iemand van de organisatie lossen schoenen, truien en jassen omhoog te houden om de spullen weer bij de juiste eigenaren terug te krijgen. Ook bij ons in de bus was er iemand die zijn spullen los in de kleedruimte had neergelegd. Hij heeft alles teruggekregen op zijn sokken na.
De lopers die intussen finishten op de 9 km en die hun kleding in de tent hadden liggen hadden het er maar moeilijk mee. De meeste lopers kregen dan ook wat kleding van collega’s.
Om 15:30 uur is de bus van Groningen vertrokken van het werkeiland om maar eerst langs de Chinees te gaan in Zierikzee en daarna huiswaarts te keren. De bus was ruim twee vroeger thuis dan gepland. Niemand had het over de gelopen tijden iedereen had het over de niet gelopen wedstrijden. Voor ons lopers is het een rare dag geweest ruim 8 uur in de bus, maar voor de organisatie was dit een ramp. Een jaar voorbereiding. Kosten noch moeite gespaard. Veel vrijwilligers, dan gun je de mensen dit niet.
Volgend jaar in Lelystad als de tent dan de lucht in gaat hoeven we in ieder geval niet zo ver te rijden.
Tini Visker