Mijn laatste serieuze wedstrijd waaraan ik hardlopend meedeed was de Bridge to Bridgeloop in Arnhem op 13 september vorig jaar. Enkele weken later hebben clubgenoten me nog een keer gezien in Zuidhorn, maar daar stapte ik na 5 kilometer uit, vanwege een achillespeesblessure. En toen werd het stil. Ik liep nog wel, maar geen wedstrijden meer. En daardoor liep ik ook minder ver, minder hard en met minder zin. Wel had ik meer zin in eten. Het gevolg was, dat mijn lichaamsgewicht toenam. Daardoor liep ik minder lekker en… afijn, je weet het wel, de vicieuze cirkel.

Eigenlijk was het niet voor het hardlopen niet zo raar dat er een ziekenhuisopname gepland stond. Uiteraard zou ik daar niet hardlopen, maar de darmoperatie die ik daar zou moeten ondergaan, had ongetwijfeld een positief invloed op mijn lichaamsgewicht. En daarna een positief effect op het hardlopen. Althans zo dacht ik.

Eind januari kreeg ik een plotselinge oproep van het UMCG om te worden opgenomen. Op 1 februari lag ik op de operatietafel. In een drie-uur durende operatie wist de chirurg, professor Plukker, mijn beide darmuitgangen, die ik 4 ½ jaar geleden kreeg, weer aan elkaar te hechten. Toen ik bijkwam uit de narcose, was mijn stoma verdwenen. De chirurg had een waar kunststukje verricht, want het laatste stukje darm, dat 4 ½ jaar niet had gefunctioneerd, had in die tijd vakantie gevierd, was lui geworden en in omvang met de helft gekrompen. In de komende maanden, zo vertelde professor Plukker mij, zou de darmfunctie geleidelijk weer normaal worden. Dat zou gegarandeerd gebeuren, zo vertelde hij mij, want de operatie was zeer geslaagd. Mede dankzij het hardlopen was de kwaliteit van de aan elkaar te hechten darmstukken prima.

Al enkele dagen na de operatie bewogen de verpleegsters mij te bewegen. Ik moest veel bewegen, lopen bijvoorbeeld. Niet hardlopen natuurlijk, maar wandelen. Aan een hardloper hoef je zoiets maar één keer te zeggen. Dus liep ik dagelijks mijn rondjes op de afdeling. Eerst schuifelen, later met een fatsoenlijke tred. Tot vervelens toe. Na 10 dagen ziekenhuis mocht ik het ziekenhuis uit, maar ik vloog er vier dagen later al weer in. Ik verzamelde (onbewust, hoor) te veel lucht in mijn darmen. Ik werd bol en rond. Als een zwangere vrouw liep ik rond. In het ziekenhuis werd het vele lucht door middel van een endoscopie uit de darmen gezogen. Gelukkig ging het daarna crescendo en zo mocht ik aan het eind van de week weer naar huis. Hoe langer ik thuis was, hoe beter het ging. Inmiddels is de oorspronkelijke darmfunctie weer helemaal hersteld. En de gapende krater van de opgeheven stoma is sinds kort verworden tot een litteken.

Ergens half maart trok ik voor het eerst na de operatie mijn hardloopschoenen weer aan. Een rondje van vier kilometer als proef. Proef geslaagd. Daarna bouwde ik het langzaam uit tot maximaal 10. Toch was die grens ook al weer overschreden, want vorige week werkte ik samen met een dorpsgenoot de eerste duurloop van 1 ½ uur af. In het Lauwersmeer.

Toen Geert Jan Reinders, bij iedereen wel bekend, mij begin april belde, kon ik hem vertellen dat ik van plan was om aan de Lopster Torenloop mee te doen. Uiteraard op recreatief niveau. Ik hield wel een slag om de arm, want ik ken me zelf te goed. Hoe recreatief?
Dus stond ik op 10 april helemaal achter in het startvak te wachten op het startschot van Joost Keurentjes. Ergens in de verte hoorde ik het klinken en na een minuut ging ik ook over de meet. Langzaam stappen, Peter! Dat hoefde niemand tegen mij te zeggen, want de snelle stappen waren niet mogelijk. Die zaten er nog lang niet in.
Zo volgde ik de meute van 450 lopers over het parcours van de Lopster Torenloop, waarvan het stukje schelpenpad mij nog het meest aantrok. En het stukje naar de finish me nog het meest tegenviel. Ook op recreatief niveau! Maar speaker Jaap Smit sprak goedkeurende woorden over dat niveau. Dat zei hij als speaker, maar ook als trainer.

De Lopster Torenloop kon ik dus prima beschouwen. Een leuke loop, met naar verhouding veel publiek in het dorp. En een prachtige inschrijfambiance in de Petrus en Pauluskerk. Waar vind je zoiets in hardloopland? Ik had overigens wel de indruk dat de kilometerpaaltjes op het parcours niet allemaal op de juiste plaats stonden. Voor de rest niets dan lof voor de organisatie.

Peter Modderman