Texel halve marathon                                                                                                                                                                 Aad van der Drift
Het sprak me wel aan toen ik enkele maanden geleden las dat de 1e halve marathon van Texel zou starten van de veerboot naar het eiland. Iets dat ruim 1300 anderen eveneens bedachten dus al spoedig was deze loop geheel volgeboekt.
Al twee weken liggen de loopbescheiden in de bus, kortom wat kon er mis gaan. De vorige dag nog heerlijk gelopen in Hoogkerk, iets te snel naar mijn gevoel. Goede nachtrust, prachtige timing, kortom alles zat goed. Rustig reed ik in mijn eentje van huis, bij de benzinepomp in Sauwerd sprak ik Frits Hesseling nog die vroeg waar ik ging lopen. Na mijn bestemming te hebben genoemd vroeg Frits of ik niet wat laat van huis ging. Toen ik bij de brug over het Reitdiep even moest wachten sloeg ik nogmaals het boekje op de starttijd na om te constateren dat Frits meer dan gelijk had. Nog maar anderhalf uur en de boot vertrok van Den Helder.

Met ruim 150 km voor de boeg begon ik deze dag mijn eerste race. Het geluk bleef tot de afsluitdijk bij me, daar ging het tergend langzaam, 7 minuten en 13 seconden, de brug open en kon ik wachten. Na de naar mijn gevoel behoorlijk ingedikte afsluitdijk te zijn overgescheurd kwam ik precies op de minuut bij de boot aan. De tas kon nog net op een bagagekar en ik liep na deze warming-up met grote voldoening naar de boot.
In de verte zag ik dat er een heleboel wachtenden voor mij stonden; alsof het startschot reeds klonk rende ineens iedereen de enorme kolos van rederij Teso in. (Texels eigen stoombootonderneming).  De andere kant van de boot zou echter nog geen halfuur later de start zijn van de 1e Texelse halve marathon.

Het benedendek van de boot stroomt vol met overwegend Amsterdams publiek, althans de vele shirtjes van de Dam-tot-Dam loop en de Amsterdam Marathon duiden in die richting.
Op de boot bevinden zich al vele lopers die vanaf het eiland de tocht heen en weer maken om zo met de anderen te starten. Deze personen zijn eenvoudig te herkennen aan het groene shirt met  de opdruk 07. Zo vol als het benedendek staat zo rustig is het in de bovenverdieping. Het is daar zelfs eenvoudig mogelijk om ergens aan een tafeltje aan te schuiven. Benedendeks is voor de vele lopers een lange baan vrijgelaten om zich in te lopen en wat stretch- en rekoefeningen te doen. Na de korte 25 min durende vaart schuift onder luid gejuich en geklap de voorkant van de boot open.  De boot zet na aankomst de scheepstoeter op vol als het daarbij schril afstekende startpistool afgaat. In recordtijd verlaten ruim 1300 lopers de boot en passeren de 40 meter van de kade gelegen championmatten. Deze smalle startplaats zorgt voor een ware opstopping die pas na 1,5 km uitdunt. De rustige overtocht heeft de lopers tot meer activiteit aangezet ;ijkt het. Vanaf het begin zit het tempo er behoorlijk is. Al spoedig valt vanaf een iets verhoogde dijk de plassen en de omgeving van DE HORS waar te nemen.

Wie hier rond kijkt ervaart onmiddellijk het eilanden gevoel wat zich het best laat omschrijven als zon, zee, zand en frisse lucht. Als we door Den Hoorn zijn gekomen en langs de Rommelpot lopen vermoedt men achter dit beduinde gebied de zee. De duinen kunnen de lopers voor de stevige bries niet beschermen. Pas later in het bos ijkt het waaien te verminderen en merkwaardigerwijs niet terug te komen. Veel lopers vinden dat bos en lopen naadloos bij elkaar passen. Door het beperkte uitzicht in zo’n bos ben ik daar minder enthousiast over. Op Texel heeft men van het bos met de ietwat vreemde naam Fonteinsnol een extra element toegevoegd. Na een drassig dennennaaldenpad komt een steile gladde heuvel die maar moeizaam door iedereen wordt geslecht. Het schelpenpad na het bos leidt rechtstreeks richting zee. Vlak voordat ik mij door het mulste zand richting vloedlijn wil begeven zie ik rechts van mij Anja Schaaphok staan met een camera. Een eilandenloop doet zijn geen eer aan als er niet een stuk strand wordt meegenomen. Ruim 1200 meter wekige ondergrond doen op Texel de naam eilandenloop eer aan; de zee links van mij is zoals overal langs onze kust eindeloos mooi. Het is op deze laatste septemberdag zo warm dat een neiging tot baden moet worden onderdrukt. Het lichte van zee komende briesje is aangenaam, echter de tocht van strand de duinen op is dat allerminst. Halverwege moet ik het looptempo opgeven en met vele anderen kom ik puffend boven. Wie denkt dan weer te gaan lopen heeft het mis. Grote plukken stro door de vele honderden voeten platgetrapt of in grote bollen opgerold verhinderen  ieder stap. Net als vele anderen wil ik het rustiger aan doen mede omdat de vele heuveltjes het rennen er niets plezieriger op maken. Tot het 15 km punt blijf ik zo aanmodderen. De prachtig omgeving (volgens plaatselijke kenners het mooiste deel van het eiland) vergoelijkt veel. Ondanks de zon, zee en ruimte staat overal enthousiast publiek; bij een café onderweg zelfs drommen mensen die ons in het zicht van Den Burg aanmoedigen. 

De zware tocht wordt vlak voor de finish door Da Silva verlicht. Deze 2-voudig New York marathonwinnaar (getrouwd met een Texelse)ontvangt iedere loper en begeleidt hem of haar richting finish. Zelf kom ik aan met een gevoel dat deze halve marathon veel te kort was, nee niet de afstand die zal zeker kloppen, maar wel de belevenis. Deze eerste Texel Halve Marathon was in mijn ogen perfect georganiseerd en wist het beoogde eilandgevoel met glans te behalen.
Bij de finish werd ik opgewacht door de fam. Schaaphok die mij na afloop van deze enerverende tocht richting boot brachten, die ik dit keer net miste.