Een dagje Den Hoag

Duizenden hardlopers op het Malieveld – een kwartier uitstel van de start – tramrails – duizenden toeschouwers – ambassades – boulevard – Scheveningse pier en Scheveningse bosjes
Dit zijn mijn indrukken van de City Pier City loop. Als je al eens meegedaan hebt aan klassiekers zoals de Egmond halve marathon, de 4-mijl, de Groet uit Schoorl run, de Zevenheuvelenloop en de Dam tot Damloop, dan moet je de City-pier-city loop toch ook eens een keer hebben gelopen. Dat is althans de mening van de lopers die houden van massaliteit. Die dus houden van duizenden hardlopers en onafgebroken rijen toeschouwers langs de route. Die het leuk vinden als er constant lopers om hen heen dwarrelen. Die zich tijdens de loop afvragen, wie kijkt naar wie.

Na mijn deelname aan de Fortis City-pier-city (CPC-)loop ben ik er achter dat grens van deze massa-evenementen is overschreden. Ik was bij de Zevenheuvelenloop (16,1 km) al verbaasd over het feit dat na mijn finish in Nijmegen (en zelfs na de omkleedpartij) er nog steeds grote groepen lopers van start gingen. Ook bij de 4 mijl kiest de organisatie voor gescheiden starts om zo een constante vloed van lopers over het parcours te krijgen. Vooral bij de recreanten wordt de tred van de lopers te vaak onderbroken door langzaam of naast elkaar lopende mede-lopers. Tijdens de CPC (waar sprake is van 1 start) moest Aad van der Drift ervaren dat een aantal straten gewoonweg te smal was om de vele lopers doorgang te bieden. Of misschien waren de straten wel breed genoeg, maar was het aantal lopers te groot. Het lijkt erop dat er een competitie wordt gevoerd over de vraag wie de meeste lopers trekt. En niet om de lopers een zo aantrekkelijk mogelijk parcours te bieden. Ik heb het sterke vermoeden dat de commercie hier een duidelijke rol in speelt. En uiteraard de veiligheid. Het is bijvoorbeeld ondenkbaar dat het parcours van een loop met duizenden lopers over rustieke smalle paadjes leidt.

De CPC-loop is zo’n voorbeeld. Van Aad heb ik begrepen dat de deelnemers van de eerste edities van CPC-loop o.a. door de duinen liepen. En langs huis ten Bosch. Anno 2008 voert het parcours door de Groot Hertoginnelaan, de Laan van Meerdervoort, de van Boetzelaerlaan en via o.a. de Koninginnegracht terug naar de binnenstad, naar de finish op het Lange Voorhout. Allemaal fraaie straten, maar er was weinig variatie. Alleen de boulevard en een heel klein stukje Scheveningse bosjes onderbrak de “sleur” van de woon- en kantoorstraten.

Nu lijkt het alsof ik de CPC-loop een saaie loop vond. Niets is minder waar. Ik vind ook dat elke loper een keer in de prachtige stad Den Haag moet hebben gelopen. Oké, van de vooroorlogse Haagse binnenstad is na de bombardementen van de Engelsen in de Tweede Wereldoorlog niet zo veel meer over (er zijn niet aansprekende hoge bouwwerken voor in de plaats gekomen), maar er is nog heel veel fraais te zien in onze hofstad. De vele ambassades bijvoorbeeld. Nu heb ik die voor het merendeel gemist. Wel zag ik het kantoor van de Bank voor Nederlandse Gemeenten, de bank waar ik in mijn werk regelmatig mee te maken heb. En zo’n 5 kilometer eerder liep ik over de boulevard van Scheveningen met uitzicht op de Noordzee en de steeds dichterbij komende pier. Jammer dat de pier zelf niet (meer) in het parcours is opgenomen. En ik heb ook geknokt bij de beklimmingen en genoten van de afdalingen van de route door de Scheveningse bosjes.

Met Aad aan het stuur en met zijn eega Tineke naast hem en zoon Gerard naast mij op de achterbank reisden we in de Opel Zafira van Tineke comfortabel van Winsum naar Den Haag. In het centrum van Den Haag, vlak bij het Malieveld stapten Aad en ik uit en staken ons in de juiste kleding. Bij het plichtmatig opspelden van de startnummers ontstond een probleem. Niet nadat Aad de auto minuscuul had onderzocht naar de verblijfplaats van zijn startnummer (840). Maar zo groot was het probleem niet, want ik bood hem aan om een van mijn nummers te dragen (wedstrijdlopers krijgen in dit soort KNAU-lopen immers twee identieke nummers, één voor de voorzijde en één voor de achterzijde van het lopershemd). Dus gingen Aad en ik als een soort Siamese tweeling het startvak van de wedstrijdlopers binnen. Dat dus niet goed genoegd werd bewaakt! Egbert Takens van Groningen Atletiek, die we daar ontmoetten, keek het allemaal hoofdschuddend aan.

De start die om half drie moest plaatsvinden, werd om onduidelijke redenen met een kwartier uitgesteld. De politie gaf het parcours niet eerder vrij. Ik vroeg me af of het iets met de CAO-acties van de politie te maken had. Maar om 14.45 uur vertrok het voetvolk na een dubbel kanonschot. Al snel ervoer ik dat ik zware benen had. De halve marathon van Haren, een week eerder, zat er duidelijk nog in. Ik schakelde daarom over in een iets lagere versnelling en onderbrak mijn ritme door af en toe een foto te maken.

Vanaf het moment dat ik de boulevard opdraaide en daar nog wat kiekte, kon ik toch wat meer aan een gewenste snelheid denken. Niet dat het veel sneller ging, maar het zware gevoel was weg, vooral vanaf de afdaling van de Nieuwe Scheveningse bosjes. Daar kwamen mijn tijden weer een beetje in de buurt van die van Haren. Mijn streven om toch nog onder de 1.40 binnen te komen gelukte gedeeltelijk. Bruto kwam ik zo’n 36 seconden te kort, maar netto had ik nog 10 seconden over.
Aad ontmoette ik na zijn finish in een opgewekte stemming. Reden: Hij was de finish gepasseerd in 1.59.59 (na correctie 1.59.58). En meer nog: Hij had een veel beter gevoel dan tijdens de loop van Haren.
Per bus reden we daarna van Den Haag centraal naar Rijswijk, waar we Tineke en Gerard bij de ouders van Aad ontmoetten. Daar werd ik hartelijk en gastvrij ontvangen. We werden in huize van der Drift getrakteerd op een heerlijk gerecht van luxe broodjes en salade.
Op de terugtocht konden we, o.a. tijdens de muziek op een CD van James Blunt, nog even nagenieten van onze successen.
Met dank aan Aad, de inspirator van mijn deelname aan deze loop.

Peter Modderman