Peter Modderman en schoonzoon Martin Stevens waren gisteren van de partij in de Midzomerrun over 10 km in het recreatiegebied van Westervoort bij Arnhem. Hun tijden 44.45 om 49.46 min., goed voor een 20e en een 44e plaats bij de Mannen. Voor meer informatie zie de uitslagenpagina. Het verslag van Peter staat hieronder.

Stijgen naar Westervoort                                                                                                                   

Peter Modderman
Hoe ver kun je zakken om mee te doen aan een loopje in Westervoort bij Arnhem?………
Nou gewoon, door in de auto te stappen, over de A7, A32 en A28 zuidwaarts naar Zwolle te rijden en de volgende dag via de A50 naar Arnhem en Westervoort. Kinderlijk eenvoudig dus. En van het figuurlijk zakken was geen sprake. Eerder van het stijgen naar! De Midzomerrun van Westervoort was een erg leuke, goed georganiseerde loop. Ik heb geen moment spijt van mijn deelname gehad.

Martin Stevens had in de voorliggende week de loopagenda van de regio Zwolle verkend, zocht en vond een loop in Westervoort. Met een in die regio wonende collega sprak hij af om hem in die loop naar een tijd onder de 50 minuten te hazen. Voor mij en Abelien, inmiddels al weer 9 maanden grootouders, een extra reden om af te zakken naar Zwolle.
De rit naar Zwolle tegen het einde van zaterdagmiddag 28 juni was er eentje met veel bekijks. Motorrijders, komende vanaf Assen (TT), vlogen ons om de oren. In de buurt van Meppel ontstond een lange file van langzaam rijdend verkeer. Een lange file van stilstaand publiek tussen Meppel en Zwolle stond daar gefascineerd naar de langsrijdende motoren te kijken. Vele mensen vertoefden er al langer of waren van plan om er langer te vertoeven, getuige de campingstoelen, partytenten, caravans, friettenten. We zagen zelfs een kind in een box langs de weg staan. Ik vermoedde met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de Midzomerrun, waaraan ik de volgende dag zou meedoen, wat minder publiek zou trekken.

En inderdaad, hoewel de zon scheen, de thermometer 23 graden aanwees en de winkeliersvereniging van Westervoort marktkraampjes en een dweilorkest had ingehuurd om de sfeer te verhogen, zag het er niet, zoals tussen Meppel en Zwolle, zwart van de mensen. Laat staan dat kinderen in boxen naar ons stonden te kijken. Nou ja, misschien vanachter het glas van een aangrenzend woonhuis, maar dat was dan waarschijnlijk pure toeval.
Hoe dan ook, Martin, zijn te hazen collega Ivo en ik stonden om 12.30 uur tussen de overige 93 deelnemers in het centrum van Westervoort te wachten op het startschot van de wethouder. Martin en ik hadden ons beide gehuld in een Artemis-tenue, Martin in het blauw, ik in het geel.
Na het startschot liepen we over de Dorpsstraat naar de dijk, Veerdam geheten. Ik zocht al snel aansluiting bij een groepje met de eerste vrouw, Daphne Panhuijsen. Die dame had ook al eens geëxcelleerd in de halve marathon Lauwersoog-Ulrum. Overigens drong de aanwezigheid van deze topatlete pas tot me door, toen ik later de uitslagen raadpleegde.

Er volgde een lange, heel fraaie route over de dijk langs de IJssel. In euforie liet ik het groepje achter me, maar die euforie verdween snel, toen we de dijk afdaalden en de sintelbaan van een in aanbouw zijnde weg of zo voor onze kiezen kregen. Nog erger, de sintels maakten plaats voor mul zand. Het geploeter door het zand deed me aan Katwijk (veldloop voor gemeenteambtenaren) en Egmond (halve marathon) denken. Gevolg: verzuring ondergaan en ingehaald worden door het groepje Panhuijsen. Met moeite kon ik aan de staart van dit groepje blijven hangen. Het zand maakte plaats voor een oneffen graspad, dat eindelijk overging in beton op het erf van een boerderij. Daar ontvingen we water van de boerenfamilie. Of van vrijwilligers van de Run2day Runners Westervoort (Dat kon ik aan de kleding van deze mensen niet zien - althans ze waren niet in overalls en klompen gehuld – daar was het ook te warm voor). Maar het water had een verkwikkende werking en daardoor kon ik aansluiten bij het groepje Panhuijsen . We draaiden even voor kilometerpaal 4 de Rijndijk op en kwamen uiteindelijk weer in de Dorpsstraat terecht. Daar waar toeschouwers ons aanmoedigden, kwam de koploper, een zekere Twan Lensen, de vriend van Daphne Panhuijsen ons tegemoet. Hij was al weer aan de tweede ronde begonnen. “Het hoeft niet zo hard!”, riep Daphne de koploper toe. Daar had ze ook wel een beetje gelijk in, want zijn achtervolger, de man voor het zilver was nog niet in de langgerekte Dorpsstraat te bespeuren.

Het vijf-kilometerpunt stond in de Kerkstraat, waar de speaker ons door de passage heen praatte. Daar gingen we weer, de tweede ronde in van deze afwisselende, fraaie, maar ook zo zware 10 kilometerloop. Ook in die ronde weer elementen van verzuring. De lichtvoetige Panhuijsen had vrijwel al haar medelopers van zich afgeschud. Ook ik koos bij kilometerpunt 8 voor een extra waterbekertje in plaats van een amechtig aanklampen. Met de koploopster zo’n 50 meter voor me begon ik aan de laatste twee kilometers. In een zijstraatje van de Dorpsstraat, zo’n 200 meter voor de finish kon ik nog aanzetten tot een eindsprint om onder de 45 minuten te blijven. De sprint leverde me 44.45 op. Meer niet. Er zat ook echt niet meer in. Het gebruik van medicijnen (geen stimulerende middelen, eerder het tegenovergestelde) zorgt voor een aanmerkelijke toename van mijn gewicht. En al die extra kilo’s moet ik maar meezeulen. Ook (vooral) door het zand. Maar wie mocht concluderen, dat ik met de tong op de schoenen en met wazige ogen liep, slaat de plank volledig mis. Zoals ik al aangaf is de loop in (en vooral buiten) Westervoort zo mooi, dat ik af en toe een beetje inhield om er van te genieten. Ik zou er zo weer aan deelnemen. Martin kwam (zonder gehaasde) even onder de 50 minuten binnen. De gehaasde volgde op een kleine minuut. De haas wilde n.l. onder de 50 minuten finishen en beeindigde de “haasplicht” zo’n 500 meter vóór de finish. Er volgde dus een sprint, zoals we die van onze Martin kennen. De speaker begeleidde hem verbaal bewonderend over de streep.

Hoewel aan de parcoursbewaking van de Midzomerrun iets meer aandacht kon worden besteed (op een enkele plaats ontdekte ik een mogelijkheid tot het volgen van een verkeerde route) was de organisatie bij de plaatselijke loopgroep in uitstekende handen. Chiptiming, goede wegafzetting met afzetlint, dranghekken en pionnen, aardige inschrijfvrijwilligers, meer dan voldoende water en sportdrank en een T-shirt als herinnering. De run trok meer dan 500 deelnemers, verdeeld over 3 afstanden, t.w. 15, 10 en 5 kilometer.
Wie volgend jaar om deze tijd in de buurt van Westervoort is, moet zeker aan deze loop meedoen!

Peter Modderman