Tini Visker en Gonny Houtman en nog een zestienttal Groningers waren dankzij de enthousiaste inzet van Theo van Mal voor vijf dagen naar Istanbul afgereisd om op zondag 18 oktober deel te nemen aan de 31e Eurasia Marathon, waarvan ook een 15 km wedstrijd deel uitmaakte. De sporttechnische begeleiding en -verzorging was in goede handen van Jaap Smit. Het was een loodzware marathon voor de ongeveer 1000 deelnemers. Tot de start regende het. Plassen op de weg, bruggen, viaducten, kinderkopjes, heel veel vals plat, een zeer hoge luchtvochtigheid en de laatste 10 km in de stromende regen bezorgden de deelnemers de nodige problemen. De route voerde de deelnemers vanaf de start in het Aziatische gedeelte van Istanbul over de brug over de Gouden Hoorn naar het Europese deel, de Galatabrug over de Bosporus, langs de boorden van de Zee van Marmara om uiteindelijk via de oude binnenstad, waarin geen weg vlak is, op het Hypodromeplein met aan weerszijden de Blauwe Moskee en de Aya Sophia te finishen. Tini en Gonny hebben het echter gezien de omstandigheden voortreffelijk gedaan. Tot 400 meter voor de finish hebben ze gelijk opgelopen. Een oplopende weg met een stijgingspercentage van 15% en de startopstelling (bruto-/nettotijd) bepaalden het verschil van 35 seconden en ongeveer 22 meter voorsprong op de streep in het voordeel van Tini. Gonny werd met overmacht 1e bij de V55+ in een tijd van 3.42.32 uur. Het verschil met een Duitse nummer 2 bedroeg 9.30 min. Tini  deed qua eindklassering weinig voor Gonny onder. Met een tijd van 3.41.57 uur finishte zij als uitstekende 2e bij de V50+ met een achterstand van 7.04 min. op een Zweedse winnares. Organisatorisch was een aantal punten voor verbetering vatbaar en de publieke belangstelling was niet groot. Zie verder de uitslagenpagina.  Klik hier voor een beperkt foto overzicht (van een onbekende). Foto's staan hier, en hier.

Istanbul Eurasiamarathon                                                                                                                            verslag Tini Visker

Zoals de naam al doet vermoedden gaat de marathon over 2 werelddelen. Je moest je niet al teveel van Azië voorstellen, want we hebben welgeteld 500 meter over het vaste land in Azië gerend, maar toch het is een feit, je bent in dat werelddeel.

Vanaf het hotel liepen we met de volledige groep en nog wat mensen uit Nederland en België die ook in dat hotel verbleven, naar de vertrekplaats van de bussen voor de blauwe moskee. De bussen zouden ons vervoeren naar het startpunt. Er stonden heel wat bussen voor de lopers klaar. Ze hadden blijkbaar nog nooit van een systeem gehoord dat je een bus meerdere keren in kunt zetten. Enfin, toen we uiteindelijk in de bus zaten werden we naar het beginpunt gebracht in Azië. Bij de grensovergang, als je het zo mag noemen, bleek onze buschauffeur niet over de nodige pas te beschikken en moesten we ruim een half uur in de bus blijven zitten op ± 500 meter van de start. Een voordeel hierbij was dat het regende dat het goot en dat wij dus lekker droog zaten. Ongeveer 3 kwartier voor de start mochten we eindelijk de grens over. Snel de bagagebus opgezocht en bagage afgeleverd en in een bushokje geschuild. Je hoorde de meest vreemde talen om je heen, wat opviel was dat er relatief weinig Turken aanwezig waren. Wel heb ik Canadezen, Japanners, Spanjaarden, Belgen en veel Nederlanders gezien en gesproken. Een zeer gevarieerd gezelschap dus.


Om precies 9 uur viel het startschot en Allah was met ons, want vanaf dat moment was het ook droog. Eerst kregen we een flinke stijging voor onze kiezen, want we moesten de brug toch over. Na ongeveer 1 km zagen we Gonny lopen en konden we met ons drieën verder gaan. De derde persoon was Eddy Walhout van ATC Haren. Op het 3 km punt waren we de brug over en kregen we een flinke afdaling. Mijn Garmin gaf aan dat we 3:30 de km liepen erg snel dus en uiteindelijk hebben we die km in 4:22 gelopen en dat in een marathon. Het was wel uitkijken want de witte strepen die overdwars op de weg geschilderd waren, waren erg glad. In die afdaling kreeg een Turkse familie het in hun hoofd om de weg maar even over te steken. Met volle vaart liep een marathon loper voor mij een van de kinderen omver gelukkig bleef hij zelf overeind. Het bleef niet dalen en we moesten daarna ook weer omhoog. Voor het Besiktas stadion stond een Turkse fanfare te spelen waar de finish van de funrun (7,5 km) was. Dit was ook gelijk de enige muziek wat we gehoord hebben onderweg. Bij de 9 km komen we over de Galatabrug over de Gouden Hoorn. De vissers die er dag en nacht staan te vissen met hun hengel, konden ook nu de moed niet opbrengen om naar de marathonlopers te kijken, op enkele uitzonderingen na. Even na de Galatabrug op het 10 km punt stonden onze supporters onder leiding van Geert in het oranje ons aan te moedigen. De snelheid was op dat moment gestabiliseerd naar ongeveer 5:10 min. per km. De lopers van de 15 km gingen ons hierna ook verlaten en het werd erg rustig op het parcours. Omdat er in dit gedeelte van het parcours het eerste keerpunt zat, zagen we de snelle Kenianen tegemoet komen. Na het keerpunt konden wij op onze beurt onze medelopers van Groningen zien.

Op het 17 km punt stond de volledige supporters groep ons weer aan te moedigen en vanaf dat punt verlieten we de Gouden Hoorn om naar de Zee van Marmara te lopen. Deze weg ging behoorlijk omhoog en was erg zwaar. Een pluspunt was het prachtige uitzicht wat we hadden op het Romeinse aquaduct waaronder we door liepen. Een Turkse vader gaf op dit gedeelte van het parcours zijn 1 jarige zoontje zijn eerste looples. Gelukkig ging alles goed, maar wat bezielt die mensen toch?

Bij de zee van Marmara aangekomen zagen we Jaap Smit (jawel onze trainer) in zijn eentje langs de kant van de weg staan, met van alles en nog wat was hij bezig, maar of hij ons wel in de gaten had, ik weet het niet. We liepen nog steeds met zijn drieën en af en toe gaven we elkaar water als een van ons de waterpost gemist had, die om de 2,5 km stond. Na ± 9 km langs de zee gelopen te hebben kwam het tweede keerpunt en intussen had een Turkse vrouw zich bij ons gevoegd. Dezelfde 9 km moesten we ook weer terug lopen en we zagen dus ook alle Groningers weer langs komen die deze keer al wel een beetje vermoeider oogden. Jaap was intussen naar de andere kant van de weg verhuisd en hij stond hij klaar met bananen en drank, wat wij geen van drieën nodig hadden. De regen kwam intussen weer met bakken uit de hemel en de plassen die we in het begin omzeilden werden nu met verve genomen. Het werk bij de visafslag ging gewoon door en tussen de karren met vis konden we onze weg vervolgen. Met als enige toeschouwers een verdwaalde toerist en de schurftige straathonden. Op het 35 km punt moesten we Eddy lossen. Hij kon de dames van Artemis niet meer volgen. Verbazingwekkend was wel het feit dat ons tempo iets terugliep we toch niet ingehaald werden door andere lopers. Integendeel we waren net stofzuigers, de ene naar de andere loper haalden we in. De Turkse dame liep nog steeds met ons mee.

2 km voor het einde begon de Kennedy boulevard langs de zee van Marmare te stijgen en na een bocht naar links gingen we het park van het Topkapi paleis in. We liepen letterlijk tegen een muur op. Het stijgingspercentage was naar mijn schatting 12 tot 15%. De militairen zorgden ervoor dat we niet van onze pad afweken. In het park moest Gonny mij laten gaan. Na een lastig parcours van 1 km verlieten we het park en begon de lastige laatste 500 meter naar de blauwe moskee waar de finish was. Ook deze meters gingen behoorlijk omhoog. Hier moest ik mijn Turkse opponent laten gaan. Bij de finish hadden ze zowaar een tribune gebouwd en waren er daadwerkelijk een aantal, dat naar het spektakel keken, waaronder ook Geert met aanhang. We kregen door de vrijwilligers een plastic tas met T-shirt, oorkonde, chocola, een drinkbekertje en een medaille in de hand gedrukt. De medaille werd ons niet eens omgehangen.

Omdat het regende ben ik maar snel naar de bussen met de kleding gegaan en in mijn eentje heb ik daarna ook snel het hotel opgezocht om me te gaan douchen. Op weg naar het hotel wilden een paar kleine Turkse jongens mijn medaille hebben. Die heb ik niet afgegeven wel het T-shirt (was een katoenen shirt). Na het douchen naar beneden in het hotel waar zo langzamerhand iedereen binnendruppelde. De een tevreden en de andere wat minder, maar we hadden weer een marathon erop zitten. Niet de meest aansprekende wel een bijzondere.